’Dat hij Max en Merel niet kan zien opgroeien, was voor Jeff het pijnlijkste’

Nadat hij in november op 36-jarige leeftijd overleed, bleef zijn vrouw Trudy (41) achter met hun kinderen Max (9) en Merel (4).

„Deze zomer ga ik toch maar met de kinderen naar onze vaste plek op de camping. De caravan wordt daarheen gebracht, want ik kan er niet mee rijden. Zo zijn er meer van die ‘mannendingen’ die Jeff altijd deed. Het aansluiten van de gasflessen, het opzetten van de voortent.

Hoewel ik het lastig vind om nu opeens een eenoudergezin te zijn, probeer ik er wel het beste van te maken. Je kunt tegen de kinderen niet zeggen: ’Omdat papa er niet meer is, doen we geen leuke dingen meer.’ In de kerstvakantie zijn we bijvoorbeeld naar Disneyland geweest, ook al stond mijn hoofd daar eigenlijk niet naar. Toen we boekten, dacht Jeff dat hij er dan nog gewoon zou zijn, maar opeens ging het snel…

Maatje

Elf jaar zijn we samen geweest, Jeff en ik. Ik was toen 30, hij 25. Van gezicht kende ik hem al wel uit het dorp, maar onze eerste echte ontmoeting was toen ik met mijn toenmalige vriend een aanrijding met een motor had. Jeff reed erachter met zijn werkbus en opende mijn autodeur om te kijken of alles oké was.

Het heeft nog jaren geduurd voordat we een relatie kregen. Jeff was echt mijn maatje, we deden bijna alles samen. Behalve dan als hij op de voetbalclub was: zijn tweede thuis. Hij had zijn eigen elftal in Asperen, maar trainde ook het team van Max vanaf dat die 4 was. Eigenlijk kende iedereen hem in Leerdam en omgeving – van voetbal, en omdat hij overal wel een keer was geweest voor een klus. Hij was heel sociaal en maakte met iedereen een praatje.

Tumor

Lange tijd zijn we er eigenlijk niet zo heel erg mee bezig geweest dat hij doodging. Ja, we wisten dat het een keer zou komen. Toen in januari 2021 bleek dat hij een tumor in zijn buik had met uitzaaiingen in zijn lever, gaven de artsen hem nog zo’n twee jaar. Maar het blijft onzeker: er zijn mensen met hetzelfde ziektebeeld die nog tien jaar leven, anderen vallen na een jaar al weg.

Bij Jeff ging het heel lang goed: de chemo sloeg aan, de uitzaaiingen konden tegen verwachting in toch operatief worden verwijderd. Helaas kwam het telkens weer terug. Wat hem uiteindelijk de das omdeed, was een abces in zijn buik dat ze maar niet weg kregen, en daarna een obstructie van de dunne darm waardoor hij niets meer kon eten.

Een operatie zou maar tien procent slagingskans hebben en het laatste wat we wilden, was dat hij in het ziekenhuis zou bezwijken. Jeff wilde niet als kasplantje de wereld verlaten, maar zelf de touwtjes in handen houden.

Eerst de schuifpui

Voor die tijd had hij nog wel een heel lijstje dat afgewerkt moest worden. Kort voordat hij ziek werd, hadden we een klushuis gekocht. Omdat hij mij en de kinderen niet in de rommel wilde achterlaten, heeft hij alles op alles gezet om zo veel mogelijk af te ronden.

Mijn schoonouders hebben een crowdfunding opgezet, zodat we geld hadden voor onder meer een nieuwe keuken en badkamer. In zijn laatste week heeft mijn schoonvader nog de woonkamer geverfd. Het laatste wat Jeff nog wilde zien voor hij ging, was dat de schuifpui erin zat. Achteraf een hilarisch verhaal, want na zijn overlijden is die pui er ook weer uitgehaald: de kist kon namelijk niet naar buiten via de voor- of achterdeur. Jeff had er ongetwijfeld zelf ook om kunnen lachen.

Alles gegeven

Jeff had 13 november uitgekozen als zijn laatste dag. Hij kon niet meer, zijn lichaam was helemaal op. Drie jaar geleden woog hij 80 kilo, op het laatst nog minder dan 50. Hij heeft echt álles gegeven om zo lang mogelijk bij ons te zijn.

Het afscheid was heel mooi. De kinderen hebben gezegd hoeveel ze van hem hielden en zijn toen naar beneden gegaan, waar de rest van de familie wachtte. Merel was nog te klein om goed te beseffen wat er gebeurde. Terwijl Jeff de laatste verzorging kreeg van zijn moeder en zussen, zat zij er gewoon naast te spelen met haar theepot-speelhuisje. Af en toe kroop ze naar hem toe om hem een kusje te geven.

Gemis

Voor haar is het gemis vooral heel lijfelijk, merk ik. Ze mist het knuffelen met papa. Of ze later ook actieve herinneringen aan hem zal hebben, weet ik niet. Al zit ’m dat soms ook in kleine dingen. Laatst prikte ze tijdens het eten bijvoorbeeld vier krieltjes tegelijk aan haar vork. Dat deed Jeff precies zo.

En ze weet ook heel goed waar papa is: op de begraafplaats, die tegenover ons huis ligt. Ik ga er vaak naartoe. Soms gaan de kinderen mee, maar alleen als ze dat zelf willen. Max vindt dat momenteel een beetje moeilijk. Ik merk dat er nog veel boosheid en frustratie in hem zit. Dan zegt hij: ‘Waarom míjn vader?’

Liefde voor voetbal

Gelukkig hebben we een goede rouwverwerkingstherapeut, die ons al langer begeleidt. Het afscheid begint immers al tijdens het ziekteproces. Voor mij is het fijn om dingen van me af te kunnen praten, maar ze kan ook goed uitleggen aan Max wat hij voelt en hoe hij daarmee om kan gaan. Ik hoop maar dat hij het daardoor beter verwerkt, zodat hij in de puberteit niet net zo’n boefje wordt als zijn vader destijds was.

In veel dingen lijken ze op elkaar, bijvoorbeeld de liefde voor voetbal. Jeffs seizoenskaart voor Ajax wil ik aanhouden voor Max, al zullen er dan wel anderen met hem mee moeten gaan. Ik heb zelf namelijk helemaal niets met voetbal.

Ik merk daarin dat Max zijn vader mist. Hij was gewend aan zijn aanmoedigingen. Tijdens de wedstrijden probeer ik bewust vaker contact met hem te maken, maar ik kan niet over het veld schreeuwen, zoals Jeff. Dat ligt gewoon niet in mijn aard.

Over mijn lijk

Als alleenstaande moeder is het zoeken naar een nieuwe balans. Ik heb gelukkig een heel begripvolle werkgever, waardoor ik de tijd kan nemen om weer op te krabbelen. Vooral op regenachtige dagen voel ik me neerslachtig. Alsof alles dan dubbel zo hard binnenkomt.

Op sommige dagen overvalt het verdriet me. Dat laat ik ook gaan waar de kinderen bij zijn, ik denk dat het belangrijk is dat ze zien dat dat mag. Zelf hebben ze ook allebei hun buien. Helaas hebben we ze nooit alle drie tegelijk, waardoor ook mijn goede dagen soms een uitdaging zijn.

Ik ben ook nog steeds heel moe, zelfs van de televisie raak ik overprikkeld. Toch probeer ik te zorgen dat ik mijn ontspanning krijg: door onkruid te wieden in de tuin, of een puzzel te leggen. Laatst kreeg ik er één cadeau van een vrouw die ik helemaal niet kende. Ze had in Over Mijn Lijk gezien dat ik van puzzelen hou.

Best gek dat zoveel mensen het programma hebben gekeken en meeleven. Op de condoleance waren wel 700 mensen, ondanks de regen stonden ze in rijen langs de weg.

Fijne herinneringen

Het is mooi om te zien dat Jeffrey mensen heeft geïnspireerd: dat was ook zijn reden om mee te doen aan het programma. Bovendien vond hij het een mooi document voor de kinderen, voor later. Dat hij Max en Merel niet kan zien opgroeien, was voor hem het pijnlijkste aan doodgaan.

Daarom hebben we ook het meest samen gehuild. Iedere vader hoopt dat hij later opa wordt en dat hij bij zijn kinderen in huis kan klussen als ze op kamers gaan. Samen met een bevriende fotografe hebben we een film gemaakt waarin Jeff antwoord geeft op allerlei vragen; hij heeft mooie videoboodschappen opgenomen.

Toch komen er geheid fases in hun leven waarop Max en Merel hun vader nodig hebben. Als ik daaraan denk, voel ik me machteloos. Ik ben pas 41, de kans is groot dat ik ooit weer een nieuwe partner krijg. Ik kom er wel weer. Maar mijn kinderen zijn voor altijd hun vader kwijt en Jeffs ouders voor altijd een kind. Voor hen vind ik het veel erger dan voor mezelf.

Gelukkig heeft Jeff ervoor gezorgd dat we veel fijne herinneringen hebben samen. Zelfs toen hij echt heel ziek was, kon hij je het gevoel geven dat er niets met hem aan de hand was. Die positieve mindset heeft ervoor gezorgd dat we met ons gezin, ondanks alles, nog drie heel mooie jaren hebben gehad.”