Remco (54) leek onverwoestbaar, niemand wist dat er een tijdbom tikte

De dood van Remco Visser kwam deze zomer als een klap in het gezicht. De 54-jarige schipper uit Drachten blaakte van levenslust. Niemand, hijzelf het allerminst, realiseerde zich dat er in zijn hoofd een tijdbom tikte.

Twintig dagen voordat het misging, ontmoette ik hem in Iduna in Drachten. Remco stond in het publiek van The Gories, obscure garagerockers uit Detroit. Hij was daar met Hilda, het liefje uit zijn tienerjaren, met wie hij in The Jumping Jehova’s speelde.

Remco grijnsde, hij leek onverwoestbaar. ,,Ik ga ook weer naar Margate’’, vertelde hij. Naar het Engelse kuststadje, waar het jaarlijkse skafestival zijn favoriete evenement was geworden. Soms zeilde hij er in zijn Wesp naartoe, een geel bootje dat wel wat klein oogde voor de tocht over de Noordzee.

Voor Remco was zo’n oversteek een uitje. Onbekommerd viel hij droog op het strand van Margate, danste met de Engelsen en laveerde daarna voldaan tussen de containerschepen door naar Harlingen terug. Je kreeg hem niet zo snel bang.

Toen ik hem leerde kennen, moet hij een jaar of dertien, veertien zijn geweest. Ik zat met zijn broer Edo op het Drachtster Lyceum. En dan was er ook nog de oudste, Johan. Als we in de loze uurtjes bij de familie Visser binnenvielen, kreeg Remco er soms ongenadig van langs.

,,Jij moet je stil houden’’, blaften Edo of Johan dan. ,,Jij bent de jongste.’’ Zo kan dat gaan met broers. Niet dat Remco zich er iets van aantrok. Daar was hij veel te eigengereid voor.

Peije

,,Ik ken hem van Peije’’, zegt Siard Aal. In het Drachten van de jaren tachtig hingen ze bijna dagelijks rondom het beeld van de straatmuzikant.

,,Plotseling stond daar een jongen met een vlechtje met kraaltjes, niet achter, maar voor op zijn hoofd.’’ Siard glimlacht. ,,Hij is nooit meer weggegaan. Remco werd mijn beste vriend.’’

Die beste vriend koos voor een hbo-opleiding die hem niet boeide. Zo belandde Remco in 1990 in Lemmer. Vandaaruit voer hij twee seizoenen als maat mee op de bruine vloot.

Zijn leven nam een nieuwe wending, toen Remco stond te liften in Amsterdam. Jaap Maks, agent en oprichter van de Frisian Sailing Company, nam hem mee. ,,Hoe lang ben je al maat’’, vroeg Maks. ,,Wil je dan niet eens schipper worden?’’

Dat aanbod greep Remco met beide handen aan. Na een korte periode als zetschipper kocht hij in 1993 de Elbrich, een 20 meter lange boltjalk uit Groningen. Hij maakte er tochtjes mee over het IJsselmeer, de gasten sliepen in ingetimmerde bedden onder het voordek.

Sabine Liedtke

In datzelfde jaar kreeg hij verkering met Sabine Liedtke, een kunstacademiestudente uit Drachten. ,,Ik heb helemaal niks met kunst’’, antwoordde Remco, als je hem er naar vroeg. ,,Maar ik heb wel wat met Sabine.’’ Ze trouwden in 1999. Tegelijk ruilde Remco zijn Elbrich in voor de Alida, een 32 meter lange keenaak uit 1907.

Die platbodem werd zijn tweede liefde. Het gestroomlijnde schip was gebouwd voor de rivieren. Remco glorieerde er vooral mee op de Waddenzee. Als andere schippers bij vallend water hun koers moesten wijzigen, kon de snelle Alida nog gemakkelijk over de banken.

Bij de Brandarisrace wist Remco dat voordeel zo uit te buiten, dat hij vlak voor de beide koplopers finishte. Het wedstrijdreglement werd er om aangepast. Voortaan moest iedereen, dus ook die fanatiekeling van de Alida, een boei in de Vliestroom ronden.

Jonna, Nina en Nyk

Sabine en Remco kregen drie kinderen: Jonna, Nina en Nyk. Er is een prachtige foto, waarop je Jonna als klein meisje bij haar vader voor op het roer ziet zitten. In de zomermaanden zeilde hij als directeur van Ayay-sailing meestal met toeristen over het Wad, op de Alida of de Suydersee, de tweemastklipper die hij er in 2007 bij kocht.

Zijn maten waren bijzonder. ,,Remco hielp graag mensen’’, legt Sabine uit. ,,Ik weet niet hoe vaak hij ze wel niet heeft geholpen. Met verhuizen bijvoorbeeld, altijd belangeloos.’’ Een van hen, Theo Smid, schreef op Facebook: ‘Remco heeft mij het leven gered.’

‘s Winters, als de schepen in Drachten of Groningen lagen, organiseerde hij feesten aan boord. Dan kon het gebeuren dat Remco in de late uurtjes plotseling aftaaide. ,,Ik moet er om zes uur weer uit’’, zei hij dan. ,,Want er ligt ijs en ik ga de Elfstedentocht schaatsen.’’ En dat deed hij dan ook.

Patsy Cline

,,Remco kon moeilijk stilzitten’’, zegt Sabine. ,,Drie keer per week hardlopen, concerten, schaatsen.’’ Zingen deed hij ook. Siard: ,,Bij een karaokewedstrijd in de Ierse pub van Keulen zong Remco Crazy van Patsy Cline.’’ Tijdens het lange wachten op de prijsuitreiking liep de drankrekening op.

,,Misschien wint hij wel, dachten we, en dat was ook zo. We moesten eerst wel afrekenen. In die enveloppe voor Remco zaten consumptiebonnen voor die Ierse pub. Alleen, wij moesten de volgende dag weer verder.’’ Het barpersoneel bleef onvermurwbaar.

Op woensdag 10 juli lag de Alida in de haven van West-Terschelling. Terwijl zijn gasten op het eiland naar de EK-wedstrijd Nederland-Engeland keken, trok Remco zich met zware hoofdpijn terug in de roef. Pas veel later vonden ze hem daar, getroffen door een herseninfarct.

,,Toen ik met Jonna en Nyk in de auto bij het UMCG in Groningen arriveerde, landde net de helikopter’’, vertelt Sabine. ,,Die donderdag, vrijdag en zaterdag konden we nog met hem praten. Hij was heel positief. Dat was hij altijd.’’ Dit jaar zou hun 25-jarig huwelijksfeest zijn.

Zeemonster

,,Dat wilde Remco vieren met Zeemonster, de band van de schipper die altijd naast hem lag.’’ Zeemonster kwam inderdaad spelen, maar dan wel op Remco’s uitvaart. In het overvolle crematorium hield dochter Jonna de honderden bezoekers een les van haar vader voor: ,,Je kunt niet de wind veranderen, maar wel de stand van de zeilen.’’

,,Ik mis hem heel erg’’, zegt Sabine. ,,Ik weet dat hij er niet meer is, maar ik heb nog altijd het gevoel dat hij hier zo naar binnen kan lopen.’’

Bron : Leeuwarder Courant, geplaatst op 12 september 2024. Foto : Jan R. Ubels